hüzur

is. <ər.> klas.

1. Ön, qabaq, pişgah. Hüzur(u)na – yanına, qabağına, önünə. Hüzuruna çağırmaq. Hüzuruna gəlmək. Hüzuruna heç kəsi qəbul etmir. – <Pirverdi bəy Kəblə Qulaməliyə:> Bu saat oğlun Mustafanı, get, gətir cənab nəçərnikin hüzuruna. C. M.. <Vaqif:> Axund, xanın hüzuruna getmək çağı deyilmi? Ç.. Hüzurunda – yanında, qabağında, önündə. Hüzurunda oturmaq. Hüzurunda danışmaq. – Xidmətçilər Hüseynqulu ağadan qorxub hüzurunda titrəyirdilər. S. S. A.. Gör nələr yaradır hökmü dövranın; Leyla hüzurunda dayanmış xanın. B. V.. Hüzurundan – yanından, qabağından, önündən. Elə ki məclis qurtardı, hamı dağıldı, Cünun da durub paşanın hüzurundan mürəxxəs oldu. «Koroğlu».

2. Hazır olma, orada olma. Hiss edirdim ki, mənim hüzurum və söhbətim <Ağaverdini> narahat edir. S. H..